Esnaf

Arka bahçede oturuyordum. Pazar gününün manotonluğundan bıkmış, kendimi romanlarımın arasına boğmuştum. Beni boğulduğum yerden çıkaran babamın yardımcılarından birinin sesi oldu. "İş çıktı Ale. Baba seni bekliyor."
Kurtarıcım... Babama bayılıyorum. Her zaman beni sıkıntıdan kurtaran birisi o. Bilemiyorum; hissediyor sanırım.

Bahçeden ayrılıp yukarıya çıktığımda odanın kapısının açık olduğunu fark ettim. İçeriye girdiğimde ihtişamın en büyük efendisininin her zamanki gibi kedisiyle oyalandığını gördüm. "Yakında kıskanmaya başlayacağım haberin oslun." diyerek yanına yaklaştım ve boynuna sarıldım. Bu uyuz kedinin sonu yakındı ama babamın onu çk sevdiğini bildiğim için ölümünü sürekli erteliyordum. "Ah kızım... Senin yerin çok özel biliyorsun. Şimdi işe koyulalım." diyerek elindeki kumandayı ekrana doğru uzattı. "Adamın bilinen adı Armando. Uyuşturucu pazarlayan bir iş adamı. Bazı dostlarımıza laf uzatmış." dedi ve sustu. Benim ise gözlerim adamın fotoğraflarına kenetlenmişti. Sıkıcı pazar günüme farklı bir tat katacak gibiydi.

"Canının sıkıldığını biliyorum.O yüzden bu iş senin. İstediğin mühimmatı al."

Alacaktım... Ama alacağım silah her zamanki gibi bıçak koleksiyonum olacaktı. Neden bilmiyorum. Elime tabancayı yakıştıramadım hiç bir zaman. Ama o gün bu gerekli olucaktı.Saat öğleden sonra biri gösteriyordu. Adam hakkındaki bilgileri zihnimden geçirerek babamın odasından çıktım ve kendi odama geçtim. Makyaj masamın üst çekmecesinden bıçaklarımı ve silahımı aldım. Giysi dolabımı açarak her zaman giydiğim kot mini eteğimi ve askılı t-shirtümü buldum. Hazırlanma sürecim sonuna yaklaşırken kapım çaldı. "Çıkalım?" İçeriye kendine güvenen adımlarla Charles girmişti. "Benim ortaksız çalıştığımı bilirsin Charles." dedim ve ayakkabılarımı giyerek Charles'ın önünden geçtim. Peşime takılmasını sevmiyordum. "Ama Alejandra." dediğini işitir gibi oldum. "Bu tehlikeli bir görev." Merdivenlere doğru ilerleyen adımlarım bu söz üzerine durmuştu. Yüzümdeki bir gülümsemenin eşliğinde geriye döndüm. Charles'ın dibine girerekgözlerine baktım. Beni sevdiğini biliyordum. Ama o bunu bildiğimi bilmiyordu. Hızlı bir el hareketiyle deri saplı bıçağımı elime aldım ve onun kalbine dayadım. "Sen tehlikenin 'T' sini bilmezsin Charles. Benim için endişelenmeyi kes. Beni sevdiğini öğrenirse babamın yapacaklarına endişelen." dedim ve bıçağı çekerek tekrar kılıfına koydum. Bunu bildiğimi öğrendiğinde yüzündeki ifade... Gerçekten şok geçirmiş gibiydi. Onu bırakarak tekrar dönüş yaptım. Bahçeye indiğimde aile helikopterinin beni beklediğini gördüm. Helikopter basamaklarını çıkarak koltuklardan birine oturdum. Yavaş yavaş yükselmeye başlamıştık.Uçakta geçen bir-iki saatin ardından yere tekrar iniş yaptığımda iki adamın beni beklemekte oolduğunu gördüm. Yanlarına gittim. "İyi günler beyler..." dedim. Eski Amerikan filmlerindeki gibi siyah gözlükler ardına saklanmış bu iki adam bana bilgi vermek için buradaydılar. "Hedef şu anda eski bir fabrikaya doğru ilerliyor. Sizi oraya götüreceğiz Bayan Corleone." diyerek beni limuzine götürdüler.

Fabrikaya vardığımızda onlara gitmelerini söyledim. Cinayet işlerken etrafımdabirilerinin olmasını sevmiyordum. Arabanın ayrıldığını görünce fabrikaya çevirdim gözlerini. İlginç olan birşey vardı; içeride lambalar yanıyordu. Bunun anlamı ya içeride bir teslimat vardı ya da yalnız değildim. İlkinin olma ihtimali daha yüksekti. Ne olursa olsun içeriye girmeden öğrenemezdim.
Fabrikaya girdiğimde avım tek başına duruyordu. "Armando." dedim ve adama doğru yaklaştım. Ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibiydi. Buna bir anlam verememiştim. "Sana Baba'nın selamını getirdim." dedim ve gülümseyerek adamın boğazına bir tekme attım. Adam nefes almakta zorlanıyor gibiydi. Yere düşmüştü ve panikle yutkunmaya çalışıyordu. Tabancayı elie alarak adama doğrulttum.Bu gün şanslı günü olmayacaktı.