Sessizlik.

Mesaj Sayısı : 2

Sabah gözlerimi araladığımda güneş penceremden bana gülümsüyordu. Yatağıma yansıyan ışık huzmeleri sayesinde kendime gelmiştim. Baş ucumdaki ufak aynamdan gökkuşağı renklerini görebiliyordum. Güneş bana inatla kalkmamı söylüyordu. Bende onun emirlerine uydum. Bu saatte uyumak sanki yasakmış gibi yatağımda doğruldum. Tek elimi yukarı kaldırarak kısa bir esneme süreci geçirdim. Sonunda kapımın başında iki ayak sesi duydum. Annem hafifce kapıya tıklattı. Koridordan ayak sesleri işitmiyordum. Kapı bir kez daha tıkaltıldığında anladımki cevap vermemi bekliyordu. En tatlı ses tonumla ' Kalktım. ' diye seslendim. Sonunda koridordan ayak sesleri geldi. Gülerek yatakta iki kere döndüm. Kendimi yataktan aşağı attım. Yorgan ayağımın altında ezilmişti. Gülerek üstünden zıpladım. Yorganı kavradığım gibi yukarı kaldırdım. Katağın üstüne fırlattıktan sonra dolabına doğru gittim. Dolaba tam elimi atacakken dolap kapakları açılı verdi. Gülerek etrafıma bakındım. Ciddi bir ses tonunda konuştum.

' Çok komiksin John. Hadi ortaya çık. '
' Yakalayacağını biliyordum. '

Odanın içinde benim yaşlarımda bir oğlan belirdi. Odayı bir iki adımda geçerek yanıma geldi. Beni belimden sararak kendine çekti. Yanağıma ufak bir öpücük kondurduktan sorna beni kendine çevirdi. Gülümsiyerek onun yüzüne baktım. Hala birazda olsa silik görünüyordu. Bunu gördüğümde kızgın bir ifade takındım. Hemen anlamış olacaktı ki bir anda eski şeffaflığından kurtuldu. Böyle daha iyiydi. Şimdi onun sarı kıvırcık saçlarını ve yeşil gözlerini tek başına görebiliyordum. Odamın bir kısmını onun içinde görmeyi sevmiyordum. Ona sıkıca sarıldım. Oda bana sarıldı. Bir süre odanın içinde öylece durduk. Sonra annemin beni aşağıda beklediğini hatırladım. Hemen John'dan ayrıldım. Bana soran gözlerle baktı. Açık dolap kapağından bir kaç giysi çıkarttım. John'un önüne koyarak ona soran gözlerle baktım. Giysilere yaklaştı. İçinden kırmızı olanı eline aldı ve bana uzatarak dolabı gösterdi. Ona hemen itaat edip giysiyi dolaptaki eski yerine koydum. Diğerlerinin elime aldığımda çoktan ortadan kaybolmuştu. Aslında gitmediğini iyi biliyordum. Bu yüzden yüksek sesle ' Gitsen iyi olur yoksa büyük annenin vicudunu görmek zorunda kalıcan. ' dedim. Kapının açıldığını duydum. Döndüğümde John'un kısık küfürlerini işittim. Gülerek kapıyı arkasından kapattım. Hemen üzerimi değiştirdim. Kapıyı açtım. Böylece bir kez daha içeri girebilirdi. Yatağa geçip oturdum. Kapı birden kapandı. Geldiğini anladım. Görünür hale geldiğinde oda bana bakıyordu. Hemen konuya girdim.

' Gökyüzü Lisesi. Ben mektup aldım. Sende almış olmalısın. Geliyor musun? '
' Tabiki hayır. Ailem oranın bir anda kendini müdür sanan biri tarafından yönetilemeyeceğine yeminler ediyor. Beni kendileri eğitmeye devam edicekler. '
' Ben gidiyorum. '
' Bence sende gitmemelisin. '
' John saçmalama orası okul. Hepimizin gitmesi gerek. '
' Asıl hepimizin orayı yıkması gerek. Yıllar önce kapandı. Şimdi bir kez daha denemenin anlamı yok. '
' Çok yanlış düşünüyorsun. '
' Neden hep ben yanlış düşünüyorum Jen? Neden bir kerede sen bayan doğru yanlış düşün müyor? '
' John saçmalama. '
' Hayır saçmalamıyorum. Bitti Jen. Sen o okul bozuntusu yere git ve arkadaşlar edin. Zaten beni bir günde unutursun orda. Eminim şu görüntü değiştirme yeteneğini beğenecek bir çok cuube vardır. '
' John... '
' Bitti Jen. '

O an onun yok olduğunu gördüm. Daha sonra kapının çarpışını duydum. Öyle bir hızla çarpmıştıki kapı yerinden kopucak sandım. Annemde bu çarpışı duymuş olmalıydı. Hemen içeri koştu. Bana meraklı gözlerle baktı. Kısa bir saniye sonra anlamıştı. John gitmişti. Kavga ediceğimizi biliyordu. John'un annesinin iyi tanırdı. Gökyüzü Lisesine John'u asla yollamazlardı. Bu yüzden hiç bir eşydiyemedi. Ağlarken sadece yatakta yanıma geldi. Başımı ellerinin arasına alıp göğsüne bastırdı. O an sadece annemin yanında ğalamak istiyordum. Aslıdna ağladığımı görmesi beni rahatsız ediyordu. Beni birinin ağlıyarak görmesi rahatsız ederdi. Bu yüzden hemen yapa kalktım. Anneme bakmadan ' Ben biraz gezicem. ' diye soludum. Odadan çıkmadan önce saçları kahverengi olmuş. Bütün yüzüm değişmişti. Kapıya çıkana kadar kismenin tanıyamayacağı hale gelmiştim. Şimdi sokakata kimse benit anımadan yürüyordum. Angel Park'a geldiğimde bir an durdum. Burası Jıhn,'la en çok sevdiğimiz yerdi. Saatlerce parkın en güzel bankına oturur insanları izlerdik. Şimdi o banka yanlız oturmuştum. Gene saatlerce orada oturuyordum. Ama bu sefer yalnızdım. İnsanlara bakmaya bile cesaret edemeden. Kismenin tanımayacağı kişi olarak, tek başıma oturuyordum. Yanıma kisme glemeye cesaret edemiyordum. Hava kararana kadar orada oturdum. Sonunda eve dönme vaktinin geldiğini anladım. Anladığım bir şey varsa. Artık John'un hayatımda olmadığıydı. Yeni başlayacağım liseye ayak uydurmam gerektiğini hiç saymıyordum. Bütün bu düşünceler içinde geri eve yürüdüm. Evim kapısına geldiğimde artık eski ben olmuştum. Ama sadece dışım öyle gösteriyordum. İçim çok değişmişti.