Büyük Açılış Balosu ~

Ricardinho ilerlemişti.Nereye Geleceğini bulmuştu galiba.Balo salonu.İçeriye hiç girmek istemiyordu.Etrafta çok fazla öğrenci vardı.Müzik,dans edenlar bunlar Ricardinho'nun huzurunu bozuyordu.Ama içeri girmek zorundaydı.Kapıyı yavaşça araladı.Geldiğini belli etmek istemiyordu.Ama herkes bir anda Ricardinho'ya bakmıştı.Ricardinho bu durumdan huzursuz olmuştu ama diğerlerinin ona bakmasını kesmesi için çok hafif bir ses tonuyla:

"Selam"

dedi.Arıdan yüzünü eski haline geri getirdi.Diğerleri ona bakmıyordu artık.Bu Ricardinho'yu rahatlattı.Ricardinho bir sandalye çekerek oturdu.Ardından kulağını tıkadı müziği duymak istemiyordu.İnsanların kokusunu alıyordu yine.Bu ona çok sıkıcı geldi.Oturduğu yerin diğer insanlara yakın olduğunu farketti.Ve Ayağa kalkarak ağır adımlarla köşedeki karanlık masaya geçti.Buraya müzik çok az geliyordu.Kokular herşey çok az geliyordu bu tarafa.Ricardinho biraz rahatladı.Bu üzerindeki stres nedendi anlamıyordu.Çok nadir konuştuğundan selam demesi ona garip gelmişti.Hayattaki her şey garipti zaten.Özel yeteneğini kullanmayı pek sevmiyordu.Kafasını masaya koydu.Gözlerini kapattı uyumaya çalıştı ama olmadı.Çantasından annesinin hazırladığı sandöviçi çıkardı.Bir ısırık aldı ve çiğnemeye başladı.Hart Hart sesler çıkıyordu.İnsanları izlemeye koyuldu.Nasıl bu kadar sıcakkanlı oluyorlardı.Herkesle hemen uyum sağlıyorlardı.Ama Ricardinho çok farklıydı.Kimseyle kolay kolay uyum sağlayamazdı.Yırtıcıydı.Kendini seviyordu Ricardinho.Çantasından suyunu çıkartmıştı.Bir yudum aldı.Suyun soğukluğu boğazına değmişti.Boğazındaki kuruluk gitmişti.Soğukluk Ricardinho'ya ayrı bir keyif verdi.Sandöviçini aylon poşete sardı ve çantasına koydu suyuyla birlikte.Kırmızıya yakın renkli gözleriyle etrafa bakmaya başladı...

Balo salonu gittikçe kalabalıklaşmaya başlıyordu. Herkes içeriye doğru geliyordu. Kalabalıktan pek hoşlanmazdı. Bir sürü farklı ağızlardan çıkan, farklı sesler. Çok sıkılmıştı. Kimseyi de tanımıyordu. Kuzenlerini aramaya başladı ama bulamadı. Etrafına bakındı. Müdür konuşmasını çoktan bitirmiş, öğretmenlerin olduğu yere gitmişti. Ses daha fazla artmıştı ve müzikle karışmıştı. Beş altı kişi haricinde herkes dans ediyordu. Hallyn dans etmek yerine dans edenleri izlemeyi tercih etmişti.

Hallyn dans etmeyi sevmiyordu. Hayatında en fazla birkaç kez dans etmişti ya da belki daha fazla. Ama o hayatından memnundu dans etmek yerine izlemek de zevkli olabilirdi.

Etrafına bir göz gezdirdi. Uzaktan birinin yavaş yavaş yanına doğru geldiğini fark etti. Çocuk ona bakıyordu bu çok kolay fark ediliyordu. “Mehaba ben Aaron” dedi. Çocuk gözlerini Hallyn’den ayıramıyordu. Farkında olamamış gibi yaparak. “Merhaba, ben de Eliesha Hallyn ama Hallyn’i daha çok kullanırım.”

Aaron Eliesha'nın adının ''Eliesha Hallyn'' olduğunu söyledikten sonra ''Hallyn'ı daha çok kullanırım'' demişti Aaron gülümsemişti biraz terlemişti Aaron salonun etrafına bakınıyordu konu açmak ve konuşmak için bir şeyler düşünüyordu Aaron Elieshanın çantasının düştüğünü gördü eğilerek onu yerden aldı ve Eliesha'ya uzattı Eliesha gülümseyerek alıp masaya koymuştu Aaron sonunda konu açacak birşey bulmuştu ''Ee..Yeteneğin ne?'' diye sorar başını kaşıyarak göz göze gelmişlerdi yine Aaron gözlerini onun gözlerinden ayıramıyordu Aaron'un canı sıkıldığında gözlerinde elektrikler oluşuyordu bunu ona göstermemek için gözlerini bir iki saniyeliğine kapatmıştı Aaron'un yarası yine kanamaya başlamıştı cebinden mendilini çıkarıp kanayan yerine bastırımış bir şekilde tutuyordu..Etrafta büyük bir ses çıkmıştı herkes konuşuyordu çünkü Aaron'un kulakları servisteki gibi ağrıyordu bu ses onu çok rahatsız ediyordu..Elieshanın yeteneğini çok merak etmişti çünkü yanındayken biraz terliyordu Bir an Aaronun başı dönmüştü beş altı saniyelik bir şeydi kendini toplayıp Elieshaya abkmayı sürdürdü..

Etrafına bakındı. Salon o kadar gürültülüydü ki bu eğlence artık onu sıkmaya başlamıştı. O sırada Aaron adlı çocuk ''Ee..Yeteneğin ne?'' dedi hala gözlerini Hallyn’nin gözlerinden ayıramıyordu. Hallyn buna alışıktı, gözlerinin rengini annesinden almıştı, çok güzel gözleri vardı bunu o da biliyordu. Ama kendini övmeyi pek sevmiyordu. Kendini beğenmiş değildi ve bu tür kişilerden nefret ederdi.

O bunları düşünürken çantasını yere düşürdü Aaron bir çırpıda aldı ve Hallyn’in eline verdi. Çocuğun çok güzel bir gülümsemesi vardı. Hallyn bu çocuğu sevmişti. Herkesten farklı gelmişti.

Göz göze geldikleri an çocuk, gözlerini kırpıyordu. Aaron’un sorduğu soruya cevap vermediğini hatırladı ve “Ateşi kontrol edebiliyorum, bu babamdan gelen bir özellik, peki ya senin ?” dedi sıcacık bir gülümseyişle.

Acıktığını fark etti ve masadaki atıştırmalık şeyleri gördü. “Sanırım ben acıktım, şuradan bir şeyler yiyelim mi ?” dedi. Aaron da evet dercesine kafasını sallayınca masanın yanına doğru ilerlediler.

Aaron Eliesha'nın “Ateşi kontrol edebiliyorum, bu babamdan gelen bir özellik, peki ya senin ?” dediğinde tıkanmış gibi olmuştu yemek aldıktan sonra ''Yıldırım.. Yıldırımı kontrol edebilir yaratabilirim'' der.Aaron Masaya dayanmıştı zor bir soru sormak için cesaretini toplamaya çalışıyordu ve toplamıştı yutkunduktan sonra ''Ee..Erkek Arkadaşın varmı?'' der.Kafasını kaşıyarak Cevabını duymak için meraklanmıştı dışarıda yağmur yağmaya başlamıştı Aaron vücudunda sanki elektrik geziyordu yağmur yağdığında yağmur gücüne güç katıyordu adeta İçinden Yoktur diye düşünüyordu ama olabilirde erkek arkadaşı onun için duymak istiyordu salonun etrafında göz gezdirirken Eliesha cevap vermeden Aaron ''Sessiz bir yere geçelimmi?'' der.O anda Eliesha'nın gözlerinden gözüne ayıramıyordu etrafa bakınamıyordu okadar güzel gözleri vardıki böyle güzel gözleri hayatında hiç kimsede görmemişti Aaron ''Gözlerin çok güzel'' dedi..

''Ee..Erkek Arkadaşın varmı?'' utanarak söylemişti. “Evet vardı, ama ayrıldık.. Onu çok sevmiştim, dediğine göre o da beni sevmiş, ne kadar gerçekci değil mi ? sevdi ama aldattı.” Bir an o aklına geldi. Léuther… Onu cidden sevmişti.Herşeyden çok… O zamanlar Hallyn’in gözleri ondan başkasını görmüyordu. Bunları düşünürken eski anıları aklına geldi ve içinin burkulduğunu hissetti. Hafızasındaki her şey yavaş yavaş canlanıyordu. O eski günleri tekrar hatırlamak istemiyordu. Ama yapamıyordu. Yine aklına gelmişti işte, o eski günler…

O sırada Aaron; ''Sessiz bir yere geçelim mi?'' dedi. Balo da nereyi sessiz düşünüyordu bu çocuk, Hallyn gerçekten çok merak etmişti. Cevap bekliyordu ve tabii her zaman ki gibi Aaron, gözlerini Hally’den alamıyordu. Aaron; “Gözlerin çok güzel” dedi utangaçlığı geçmişti. Hallyn, “Teşekkür ederim” dedi tiz bir sesle.

"Merhaba Hallyn.Sohbetinizi bölmüyorumdur umarım." Léo’ydu bu. Serviste tanışmışlardı. Dışarıdan ne kadar soğuk, sevimsiz ve ukala görünsede içinden gerçekten iyi biri gibiydi. Tam o anda Aaron’a belli etmemeye çalışarak, Hally’in kulağına doğru eğildi ve "Bir poblem mi var?Yanındaki biraz fazla yakınında.." demişti. Oda farkındaydı bu durumun. Ama yapılacak bir şey yoktu. Fazla uzatmamak için;"Yok hayır, problem yok. Eee, nasılsın ? " gülümsemeye çalışarak.