Yeni Dostluğa Merhaba (Adminden İzinli)

Konu: Yeni Dostluğa Merhaba (Adminden İzinli) Çarş. Ağus. 26, 2009 5:08 pm

Daha yeni tanıştığı kızla beraber okula doğru yürüyordu. Servisteki konuşmalarının arasındaki küçük boşluklarda olduğu gibi, bu kızı nerden tanıdığını düşünmeye o kadar dalmıştı ki, gözüne direk gelen güneş ışınlarının farkında bile değildi. Kafası tamamen başka bir yerdeydi. Bu kızı bir yerde daha önce görmüştü; ama bir türlü hatırlayamıyordu. Nerde görmüştü? Sesi yavaş yavaş artan hareketli müzik kulağına bir sinek vızıltısı gibi geliyordu. Ne kadar olduğunu anlayamadığı bir süre sonra, müzik, Mélania'yı kendisine getirecek kadar yüksek sesle çalmaya başlamıştı. Tatlı bir uykudan uyanmış gibi irkildi ve çevresine bakınmaya başladı. Bi'anlığına nerede olduğunu unutmuştu. Kafası yerine gelmeye başlarken kafasını kıza çevirdi.

Serviste dip dibe oldukları için kızı inceleme fırsatı yakalayamamıştı. Ayrıca konuşmakla meşgulken birisini incelemek gerçekten zor olurdu. İkisi arasında sessizliğin hakim olmasından faydalanarak kızı baştan aşağı incelemeye başladı. Kız gayet bakımlıydı ve Mélania bunu yeni fark etmişti. İyi anlaşacağı biri olabilirdi yani belki de. Sarı, uzun saçları olmasını normalde olumsuz bir özellik olarak algılardı; ama bu sefer farklıydı. Sarışınlar aptal olur durumu geçerli olamazdı. Çünkü, kızla yarım saat kadar muhabbet etmişti. Kız görünüşünden anlaşılamayacak kadar zekiydi. Çok mantıklı konuşuyordu yani. Ama hala bu saçlarda olumsuz bir özellik taşıyordu. Pek özellik sayılmazdı tabii o da. Fazla güzeldi... Mélania'nın kıskanabileceği kadar güzel... Görmezden gelmeye çalışarak devam etti incelemesine. Göz rengini çıkaramıyordu şuan. Dikkatli bakmak istemiyordu çünkü. Boyuna gelince... Mélania'nın boyu kadar yani yaklaşık 170 santimetre boyu vardı. Zayıflığı ise tam kararındaydı. Ne çok çok zayıf, ne de çok çok şişman. Vücudunun düzgünlüğü boyuyla uyuşuyordu. Kısaca; kız gerçekten çok çok çok güzeldi.

Hafif moralinin bozulduğunu hissedince, hemen kafasını çevirdi Mélania. Birisinin kendisinden daha güzel olduğu fikrine hiçbir zaman dayanamazdı. Şuan da o zamana dahildi. Welcome The Fun yazısının altına geldiklerinde kalabalıktan dolayı hafif bir itiş kakış olmuştu. O itiş kakış sırasında Mélania'nın eli Voletta'nın omzuna deymişti. İstemsiz bir biçimde gözleri kapandı ve kendisini imgelerin akışınına bıraktı. Bir sürü anlamsız görüntü gözünün önünden geçti. İkinci kez gördüğünü fark ettiği bu görüntüler, artık eskisi kadar da anlamsız değildi. Görüntüler kesildiğinde yavaşça gözünü açtı ve kıza dik dik baktı. Kız bunu fark etmiş olabilirdi belki de; ama bunu önemsemedi şuan. Kıza garip garip bakarken, bir yandan da balo salonunun köşesine doğru ilerliyorlardı. Kıza baktıkça görüntüler netleşti ve bütünleşmeye başladı. Köşedeki oturma yerine vardıklarında görüntülerinin anlamını çözmüştü. Şuan, gelecekteki en yakın arkadaşının yanında oturuyordu.

Yutkundu ve gözlerini kızdan ayırdı. Garip bir duyguydu bu. Geleceği görmek yani. Olağan bir şey görmüş olmasına rağmen şok olmuştu. İlerde ne olacağını biliyordu sonuçta. Bir türlü alışamamıştı bu yeteneğine. Zamanla alışılacak bir yetenekti belli ki. Voletta'ya bu imgeleri söylemeyecekti tabii ki. Bu yüzden normal davranmanın sırasıydı. "Gerçekten hoş bir yer değil mi?" Sesini normal çıkarmaya başlamıştı. Duyguları ve düşünceleri de normale dönüyordu zaten. Bunu hızlandırmak için kafasını baloya vermeye çalıştı. Eğlenceyi severdi sonuçta. İçerisini inceliyordu. Kafasını dağıtmanın en iyi yolu, bir şeyler incelemekti ona göre.

İçindeki heyecanı kontrol etmek mi, yoksa bu tavırlarına bir anlam veremediği kızın ne işler çevirdiğini çözebilmek miydi şimdi yapması gereken? Neredeyse servisten indiklerinden beri öylece susup, garip garip kendini dikizliyordu sanki. Bu gerçekten de sinir bozucuydu. Ona bakmamaya özen gösterip basını öne eğerek yürümeye devam etti. Tabiki de heyecanlıydı. Kaç kişi buraya gelecek kadar şanslı olabilirdiki ama işte Voletta buradaydı. Herkesten farklı olduğunu kolayca iddia edebileceği yerde..Dudak kıvrımlarındaki sinsice gülümsemeden hoşnutsuzluk duyarak tekrar ciddileşti. Mélania - ismi kadar güzel olan ama bi okadar da tuhaf olan bu kız - sanki hala kendisini inceliyordu. Tanrım ! Kesse ya şunu!

İki kızda birbirini gizli gizli incelemeye alırken aniden kalabalıklaşan ortamla bir gürültü akımı onları kendilerine getirdi. Herkes içeri girmek için acele ederken, Voletta boşluğuna gelmiş olsa ki omzundaki temasla irkilip, reflekslerine yenik düşmüştü. Hızla arkaya çevirdiği başı, boynunun ağrımasına sebebiyet verse de Mélania'nın garip bir o kadarda boş bakan gözleri ağrıyı unutturacak kadar ilgi çekiciydi. Çok güzel bir kızdı ve o harika gözler boş boş bir noktaya odaklanıp kalsa bile bu kusursuz yüze gölge düşüremiyordu. Neden sonra birden canlanıp, gülümseyişini izledi. O öylece bakarken, gerçekten de tuhaf olduğunu kesin hale getiren bu yeni kız konusmaya başlamıştı. "Gerçekten hoş bir yer değil mi?" Kekeleyerek cevap vermesi gerekirken, öksürüp boğazını temizledi. Onu garip bulduğunu belli etmemesi gerekiyordu. Ne de olsa çabuk arkadaş edinen biri değildi ve elindekileride kaybedemeyecek kadar yalnızdı. " Evet, tam hayal ettiğim gibi. Çok şanslıyım sanırım." Voletta gözlerini geniş salonun heryerinde gezdirirken tekrar ona dönüp devam etti. " Aslında, Balolarda aktif olmaktan pek hoşlanmam. Burada oturmayı tercih ederim, ama tabi sen farklı birşeyler istiyorsan,ımm..seni bekleyebilirim ,sanırım." Nazik olmaya çalışıyordu. Aslında elbette ki bu kadar hoşgörülü biri değildi ama Mélania'yı sevmişti. Kendi duygularına yakındı, ve kişisel özelliklerine. Hernekadar tuhaf olsa da..

Kız konuşmaya başladığında gözleri otomatik olarak kıza dönmüştü. İlk söylediği şey karşısında Mélania kısık bir sesle "Şanslıyız" dedi. Kız bunu duymamış olmalıydı -ki zaten duyması için söylenen bir söz değildi-. Çok ama çok kısa süren sessizlik sırasında görüntüler yine kafasında dönmeye başlamıştı. Bu sefer, geleceği görmüyordu tabii. Sadece hatırlıyordu. O görüntüleri. Daima güvenmişti yeteneğine. Onu hiç yanıltmayacağına... Ama bu sefer pek de inanmıyordu. Sonuçta bu Mélania'ydı yani. Hep yalnız olmuştu şuana kadar. Değil dost, arkadaşı bile olmamıştı. Gördüklerine göreyse... Voletta bir ilki başaracaktı. Kızın gözlerini tekrar üstünde hissettiğinde son cümlesinden yalnız birkaç saniye geçmişti. Birkaç saniyeye sırdırmayı başardığı bu düşüncelerden sıyrıldı ve dikkatini yine kız üzerinde topladı. Söylediği şey Mélania'nın gülümsemesine sebep olmuştu. Gülümsediğini fark edince gözleri şaşkın ve boş bakmaya başladı. Gülümsemek... Mélania'nın ne zamandır yapmadığı şeydi belki de. Haftalar, aylar... Belki de yıllar? Neyse ki çabucak toparlandı ve bakışları netleşti. Kız da hafif merakla Mélania'ya bakıyordu. Kahretsin. Gelecek değiştirilebilir bir şeydir sonuçta. Büyük ihtimalle Mélania da geleceğini değiştiriyordu. Kız ürkmeye başlamış olmalıydı sonuçta. Yine de şansını denemek istedi Mélania, normal davranmak. "Normalde ben de aktif olmayı pek sevmem. Eğlenceyi severim; ama şuan pek de eğlenmek istemiyorum." Evet, istemiyordu. İlk defa içinden birisiyle dost olma isteği geçiyordu. Ne gariptir ki bu istek, eğlenme dürtüsünün bile üstündeydi. "Yani buradayım." Tekrar hafifçe gülümsedi. Pek şeker kız moduna girmek istemiyordu. Normal davranmak, nazik davranmak demek değildi sonuçta; ama dayanamamıştı.

Gözlerini balo salonunun ortalarına çevirdi. Bir sürü insan dans ediyor, konuşuyorlardı. Çoğu birbirini buraya gelmeden önce de tanıyor gibiydi. Hatta belki de hepsi, en az bir kişiyi tanıyordu. Mélania dışında... Aslında o, buraya gelmeden önce kimseyi tanımıyordu. Yani bazı geceler, bara falan gittiğinde tanıştığı insanları saymazsak. Onların çoğu da sadece o gece gördüğü insanlardı, yani sayılmazdı. Peki ya Voletta? O tanıyor muydu buradan birini? İçindeki dost edinme isteği, bağlantılı olarak bu kız hakkında neredeyse her şeyi öğrenme isteği getirmişti. Gözlerini tekrar kıza çevirdi. "Merak ettim. Buradan kimseyi tanıyor musun?" Bu soruyu sorma amacı, her şeyi bilmekten öte bir anlam taşıyordu belki de. Arkadaşı olan kişilerle pek de iyi anlaşamazdı Mélania. Üçlü grup gibi... En nefret ettiği şeydi. Bu kızın bir arkadaşı varsa, kızla fazla görüşemeyecekti yani. O yüzden, bilinçaltınca sorulan bir soruydu belki de. Ama Mélania ilk tercihi var sayıyordu; merak.

" Merak ettim. Buradan kimseyi tanıyor musun? "
" Hayır, ne yazık ki çok yeniyim ve sanırım pek sosyal bir insan değilim. "

Eğlenmek yerine, kendisiyle oturup sıkıntıdan patlamayı tercih eden bu kıza şaşırmaktan başka bir tepki veremeyen Voletta, kısa bir nefes alıp vermeden sonra devam etti. " Aslında, kimseyi istemiyorum da diyebilirim. Yalnızlığı seviyorum ve fazladan meraklı birkaç arkadaş bana göre değil. İçine kapanık bir tipim sanırım." Kendi ahmaklığına güler gibi gözlerini yere dikip, gülümsedi. Müzik kulaklarından girip beyninde yankılanıyordu. Daha güzel bir seçim olabilirdi belki. Balo deyince bu geleneklere bağlı Fransız kızının aklına hep İngiliz saraylarının gösterişli baloları gelirdi. Hep de o saray müzikleriyle yetişmemişmiydi aslında ? Dinlendirici olduğu kadar asil dans müzikleri. Bu da neydi böyle? Fazla gürültülü ve ritmsiz. Burun kıvırıp, eksiklikleri görmeyi bir kenara bıraktı. MéLania'nın şu an yanında kaldığı için pişman olduğuna emindi. Yeni tanıştığı kişilerle sohbet etmek sonusunda biraz yetersiz bir yapısı vardı. Belki de fazla insan içinde konuşmadığı içindi bu. Sessizce, göz ucuyla onu izledi. Yine boş boş bakıyordu. Tanrım ! Bu kızın derdi neydi acaba? Onun garipsenmiş hareketlerini geçiştirmek için sırtını yumuşak sandalyelere dayadı. " Bana biraz ailenden söz etmek istermisin Mélania ? Serviste hatırladığım kadarıyla İtalya'dan geldiğini söylemiştin. Yanılmıyorumdur umarım." Voletta yapmacık bir düşünme ifadesinden sonra merakla ona dönüp devam etti. " Anlatsana İtalya nasıl? Oraya hiç gitmediğimi itiraf edebilirim. "

Kızın verdiği cevap, garip bir şekilde Mélania'yı rahatlatmıştı. Kızın kendisine bakan garip bakışlarını fark ettiğinde sağ eliyle siyah, uzun saçlarıyla oynamaya başladı. Dikkatini dağıtmaya çalışıyordu. Kız tekrar ağzını açtığında elindeki saçı bıraktı ve ellerini kucağında birleştirdi. Kızın söyledikleri üzerine kalkıp kalkmamak arasında kararsız da kalsa, kişiliği gereği kızın yanında kalmaya devam etti. Sonuçta Mélania diğer insanların düşüncelerini pek de önemseyen biri değildi. Ah tabii, zorla arkadaş olacak da değildi; ama kız arkadaş olmak istemese zaten kalkardı Mélania'nın yanından, değil mi? Kız gözlerini yere diktiğinde, garip garip bakma sırası Mélania'ya geçmişti. Bir problemi olup olmadığını soracaktı; ama vazgeçti. İnsanların işine burnunu sokmak pek de ona göre bir şey değildi. Zaten kız kısa bir süre sonra tekrar dikleşmiş, sandalyede normal oturuş pozisyonuna geçmişti.

Ardından söylediği sözler Mélania'yı epey etkilemişti doğrusu. Şuana dek kimse, Mélania'nın söylediklerini ciddi ciddi dinlememişti. Bu kızın dinlemiş olacağına da pek inanmıyordu. Ama İtalyan olduğunu hatırlamıştı. Kızın sorumsu cümlesine karşı, evet der gibi başını yukarı aşağı salladı. Ardından sorduğu soru üzerine Mélania hafif şaşkınlıkla kıza baktı. Gerçekten merak ediyor muydu, yoksa sırf laf olsun diye mi soruyordu? İçinden bir ses ikincisinin ağır bastığını söylüyordu; ama yine de cevap verdi. "İlk olarak ailemden söz edeyim istersen? Annem kahramandı babamın ise gücü yok. Evet kahramandı. Bir çatışma sırasında ölmüş. Ben daha iki yaşındaydım. Babam o günden sonra beni bu özel güç şeylerinden uzak tutmaya çalıştı. Annemin özel gücünü ise hiç söylemedi bana. 16 yaşıma geldiğimde, yani bu yıl, okuldan gelen çağrı sebebiyle dayanamadı ve okula gönderdi." Çok fazla konuştuğunu fark edince sustu ve etrafa bakındı. Birkaç saniye sonra bir iç çekti ve tekrar kıza döndü. "İtalya'ya gelince.. Hoş bir yer. Gezecek çok yer var. Yıllardır her gün dışardayım, her yeri görüyorum. Ama eminim hala görmediğim yerler vardır."

Haklıydı. İtalya haritada küçük gibi gözükse de aslında büyük bir yerdi. Bir sürü park, gezecek yer, bar... Ve daha nice şeyler vardı orada. Aslında orada yaşamayı pek sevmezdi. Dünyayı gezip görmek isterdi hep. Fransa, Amerika, İngiltere... Özellikle Fransa'yı isterdi. Birgün bu düşünün gerçek olacağına inanırdı. Sırf o yüzden Fransızca'yı da öğrenmişti ya. Bunları düşünürken bi'anda karşısındaki kızın Fransız olduğunu hatırladı. Sesindeki heyecanı kontrol edemeyerek sordu; "Sen Fransızdın değil mi? Orası nasıl bir yer? Hep oraya gitmek istemiştim." Çok fazla soru sorduğunu ve konuştuğunu fark etmişti yine. Kişiliğinden saptığını fark ederek sandalyesinde dikleşti ve yüzüne ciddi bir görünüm verip, kıza bakmaya devam etti.

Bir noktadan sonra her zaman yaptığı gibi dikkati dağılıp başka yerlere yoğunlaşmaya başlasa da kulağı hala Mélania'nın anlattıklarındaydı. Sık sık olurdu bu ve ne yazık ki dikkatini çabuk toplayabilen bir yapısı yoktu. Bir an da oluyordu herşey ve bu karşıdaki kişi için biraz sinir bozucu görünüyordu. Ama ne yapabilirdi çabuk sıkılan bir kişiliğe sahip olmasının verdiği kötü özelliklerden biriydi bu da. Ne kadar kabalık ettiğinin kısa zamanda farkına varıp tekrar beyninde yankılanan ince sese yoğunlaştı. Mélania anlattıkça anlatıyordu. Fazla uzun konuşmalardan hoşlanmasa da bu kendisini o kadar da boğmamıştı aslında. Yeni arkadaşı göründüğünden daha eğlenceli birine benziyordu. Umarım o da benim hakkımda öyle düşünüyordur diye geçirdi içinden. Fazla sıkıcı olduğunun farkındaydı.

İki kız arasında kısa süreili bir sessizlik oluşunca Voletta tekrar birşey sormayı düşündü. Hem kendisinin hem de Mélania'nın sıkılmaması için birşeyler yapmalıydı çünkü eğer onu kaybederse bütün bir okul yışını yalnız ve karamsar olarak geçirmeye devam edecekti. Tıpkı buraya gelmeden önceki yaşamı gibi..Tam ağzını açıp ona yeteneğinisormak için söze başlıyacakken Mélania'nın 6. hissindenmidir ya da her neyindense imdadına yetişti. Biraz heyecanlı biraz da meraklı sesi ışıl ışıl parlayan gözlerini kanıtlar gibiydi. Neden sonra içini kaplayan rahatlama duygusuyla onu dinledi. Geldiği yeri sorıyordu. Ahh..Fransa. Şimdiden bu kadar özlemesinin sebebi de neydi? Daha geleli bir haftadan çok olmamasına rağmen bıraksalar geri dönebilirdi. Ailesi ve..elbette hatırlayacak bir arkadaşı yoktu. Herkes onların tuhaf olduğunu düşünüp yanlarına gelmezdi. Voletta umursamamaya ve hatırlamamaya karar verdi. Artık buradaydı ve şimdiden bir arkadaşı olmuştu. Daha fazlası geresizdi.

" Fransa çok güzel bir yerdir aslına bakarsan ama biz şehir merkezinden çok uzakta yaşıyoruz. Nedeni..bilirsin garip güçleri olan bir aileye kimse pek bulaşmak istemez. Bunun için küçük kasabalarından birine taşındık. Ama orası şehir merkezinden daha güzel buna emin olabilirsin." Susup nefes alırken şimdide en nefret ettiği şeyi kendisinin yaptığının farkına vardı. Elinde olmadan yaşamı sorulunca durmaksızın konuşurdu zaten. Mahcup mahcup Mélania'ya bakıp devamındaki sözlerini kısa kesmeye çalıştı. " İstersen birgün Fransa'ya beni ziyarate gelebilirsin. Güzel vakit geçirebiliriz. " Son cümlelerinden sonra biraz abarttığını düşünsede samimi olmaya çalışıyordu. Evet daha tanışalı birkaç saat olmuştu ama onu yaşadığı yere davet etmekte bir sakınca görmedi. Tek sorun Mélania'nın, kendisinin fazla ileri gittiğini düşünebilecek olmasıydı.

» Avatar Çalışmam( Yeni resimler yarın eklecektir)