Margaux ~

Katran rengi, solmuş perdeler camları örtüyor, içeride daha da basık ve bunaltıcı bir hava etkisi yaratıyordu. Karanlık oda, insanın içine kasvet verecek kadar etkiliydi. Vakit, gece yarısına henüz ulaşmıştı. Gecenin büyüleyici zamanı, başlatacağı olaylara ve duygu çerçevesinde geçecek olan yoğunluklara kendi içlerinde bir çözüm önerisi arıyorlardı. Böylece rahatça insanların arasına sızabileceklerdi. İçeride bulunan birkaç grup oturdukları sandalyelere iyice yerleşmişlerdi. Aralarında geçen fısıltı şeklindeki konuşmalar bölümde yankılanıyor, sesleri bozulmaya uğruyor ve etkisini kaybediyordu. Birkaç adım mesafesindekilerin duyabileceği türden şeylerdi. Pek de yüksek olmayan tavandan sarkan avize küçüktü ve kesinlikle aydınlatmada yetersiz kalıyordu. İçeriye yaydığı loş ışık, perdelere yansıyor ve onların emici gücüne maruz kalarak yok oluyordu. Süngüsü düşmüş kapı açıldı ve içeriye birkaç büyücü daha daldı. İlerlerken yer döşemelerinin gıcırtısı içeridekilerin kulaklarını tırmalamaya yetecek cinstendi. Zaten içerisinin sessizliğini bozan tek şey, bu gıcırtılar ve fısıltıların bir bütün oluşturmasıydı. Fakat buna rağmen, dışarıdaki yağmurun sesi duyulabiliyordu. Damlaların yeri dövüş seslerini her defasında içine yansıtıyordu İsveç büyücü. Onlar gibi kendi içinde savaş veriyor ve bir şeyleri temizlemeye çalışıyordu. Belki de yeniden başlatmak istiyordu. Farkında değildi. Düşünüyordu da, gecenin büyüleyici etkisi buraya uğramamıştı. Her şey gayet basit ve tarif edilmesi kolaydı. İç karartıcı ve belki de korkunç. Gerçeklerin açığa çıkmasını engelleyecek kadar siyah ve kapatıcı. Duyulmak istenmeyecek düşünceleri engellemeye yetecek kadar güçlü ve etkili.

En arka sol köşede oturan iki kişi, kendi içlerinde tamamen farklı bir savaş veriyorlardı o anda. Yaşadıkları dünyadan tamamen habersiz oturuyorlardı öylece. Az sonra açığa çıkan şeylerle kendilerine gelecek ve biraz da olsun bazı şeyleri düşünmeye fırsat bulabileceklerdi. Malachi, kalın sayılabilecek ama her zaman incitmeden hareket eden parmaklarını, çenesinde yoğunlaşmış kirli sakalının arasından geçirdi ve sigarayı dudaklarının arasından çekti. Derin bakışlarını kadının yüzüne odakladı. Yüzünü onun pürüzsüz ve her zaman çekici bulduğu çehresine yaklaştırdı. Gerçekten bir porselenden farkı yoktu kadının cildinin. Beyaz ve etkileyiciydi. Mavi gözleriyle oluşturduğu tezat, tarif edilemez bir haz veriyordu büyücüye. Ardından, dudaklarını büzdü ve arasından sigaranın dumanını kadının yüzüne üfledi. Duman, kadının üzerinde yoğunlaştı onu görülemeyecek hale getirdi, kokusu masaya yayıldı. Tabii ki bunun farkına varmadı adam. Ardından yok oldu. İçerisinin insanın ruhuna kasvet veren havasına karıştı. Kadının rahatsız olup olmadığını anlayamadı. Ona bakmıyordu artık. Önündeki içkiden bir yudum aldı ve tekrar sigarasına döndü. Az sonra, öğreneceklerini geciktirmeye çalışıyordu belki de bir şekilde. İnanılamaz derecede meraksız ve soğuk görünüyordu. Ağzını açmıyor, sessizliği bozmuyordu. Daha çok kendi içinde düşüncelerle boğuşuyor gibiydi. Bir buz kadar soğuk ve kendini soyutlamıştı.

Sigara ve içki karışımının ağzında bıraktığı tat, her zaman olmasını istediği ve alışık olduğu cinstendi. Tuhaf bir şekilde hoşuna giderdi. Bağımlılık etkisi çoktan tüm bedenine yayılmıştı. Kanalizasyonumsu tat, damağından akıp bünyesine karışırken, dumanda aynı yoldan ciğerlerine doluyordu. Bu bir çeşit intihar sayılabilirdi. Her gün tekrarladığı bu maddeler, içinde birikiyor ve gün geçtikçe çoğalıyordu. Etkilerini arttırıyor ve patlayacak bir bomba gibi geriye zaman sayıyordu. Artık zamanının geldiğini düşünerek, kadına döndü. Çözmesi gereken bir olay mıydı bu? Yoksa düşüncelerini, önerilerini sunabileceği bir olay mı? Henüz bilmiyordu. Gözlerini kıstı. Dudaklarını araladı ve pek de fısıltı sayılamayacak bir şekilde konuştu. “Pekâlâ, dinliyorum. Anlatmaya başla.”