Ad-Soyad:Brooke Kelly Braxton
Özel Güç:Bölünebilme
Örnek RP:
Tarlanın içinden geçen bir yol görüyor.Köylü arabalarının tekerleklerinin toprak yolda bıraktıkları izleri görüyor.Yol boyuna, otlar öylesine yeşil ki, onları okşamaktan kendini alamıyor.
Çevredeki küçük tarlalar göze çarpıyor.Biraz daha uzaklaşıyor; bir tarlanın sınırında bir yabani gül ağacı karşısına çıkıyor.Küçük yabani güllerle donanmış bir ağaç.Birden duruyor ve kendini mutlu hissediyor.Çalılığın dibindeki otların üzerine oturuyor, hemen de uzanıyor oraya.Sırtının, kadife gibi yumuşak toprağa değdiğini hissediyor.Sırtıyla yokluyor onu.Sırtıyla tutuyor onu ve ağırlığını kendine vermekten çekinmemesini ve bütün ağırlığını kendine vermesini diliyor ondan.
Sonra tahta pabuçların çıkardığı takırtıları işitiyor.Uzakta ince bir toz bulutu kalkıyor.Yaklaştığı ölçüde saydamlaşıyor.Bulutun içinden atlılar çıkıyor.Eğerli atlara binmiş beyaz üniformalı genç adamlar.Ama yaklaştıkça giysilerin birbirinden farklılığını ayırt ediyor gözleri.Kimilerine altın yıldızlı düğmeler tutturulmuş, kimileri yırtık pırtık kıyafetleri geçirmiş üstüne.Ayağa kalkıyor, gelişlerini seyrediyor.İlk atlı kılıcını çekip havada sallıyor ve bölük duruyor.
“Evet, benim,” diyor.
”Kraliçe!”diyor öteki şaşkınlıkla. ”Tanıdım seni.”
Başını eğiyor ve mutlu oluyor.
“Nasıl yaşıyorsun, kraliçem?” diye soruyor adam.
“Korkuyorum, arkadaşlar,”diyor.
“Seni izliyorlar mı?”
“Hayır, daha da beter.Bana karşı entrikalar çeviriyorlar.Çevremdeki insanları tanıyamıyorum.Evime gidiyorum, her şey farklı.Herhalde yanıldım diyorum, dışarı çıkıyorum, ama dışarıdan batığımda gerçekten benim evim olduğunu görüyorum!Dışarıdan benim, ama içeriden yabancı.Nereye gitsem, bu böyle.Beni korkutan şeyler oluyor arkadaşlar.”
Adam soruyor: ”Ata binebiliyor musun hala?”O zaman onun atının yanında, binicisi olmayan eğerli bir atın durduğunu fark ediyor.Adam onu gösteriyor.Bir ayağını üzengiye çekiyor ve kendini bütün gücüyle yerden kaldırıyor.At sendeliyor.Adam cebinden kırmızı bir mendil çıkarıyor, ona veriyor: ”Bunu yüzüne bağla ki, seni tanımasınlar!” diyor.Yüzünü örtünce kör gibi oluyor.Adamın sesini işitiyor: ”At seni gideceğin yere götürür.”
Tüm atlılar dörtnala kalkıyorlar.Yanında duranların dörtnala gittiklerini duyabiliyor.Kimi anlarda, atların kesik kesik soluklarını duyuyor.Belki bir saat kadar atlarla koşuyorlar ve sonunda duruyorlar.Aynı adamın sesi ona: ”Geldik, kraliçem!”diyor.
“Peki, nerdeyiz?”diye soruyor.
“Büyük ırmağın yanındayız, burada güvendesin kraliçem.”
“Doğru,” diyor, “Kendimi güvende hissediyorum.Yüzümü açmak istiyorum.”
“Açmamalısın kraliçem,daha değil.”
“Ama ben ırmağı görmek istiyorum!”
“Gözlerine ihtiyacın yok, kraliçem!Sana hepsini anlatacağım.O daha iyi.” diyor bir kadın.
“Çevremiz uçsuz bucaksız bir ova var.Otlaklar var.Şurada burada çalılıklar, orada burada dikili duran, kuyudan su çekmeye yarayan tahta kollar var.Ama biz yamaçta, otların arasındayız.İki adım ötede otlar kuma dönüşüyor.Şimdi, attan in kraliçem!”
Toprağa ayak basıyor ve yere oturuyorlar. ”Çocuklar ateş yakıyorlar,” diye devam etti kadının sesi. ”Güneş ufukta batmak üzere, yakında serinlik çıkacak.”
Ve uzun uzun devam etti kadın.Söyledikleri o kadar güzeldi ki, üzerine tatlı bir gevşeklik çöktü.Otların üzerine yattığı yerden onun sesini duyuyordu; derken ses duyulmaz oldu, artık yalnız dalgaların gürültüsü ve ateşin çıtırtısı işitiliyordu.O kadar güzeldi ki, gözlerini açmaya cesaret edemiyordu.Ama yapacak bir şey yoktu.Zaman gelmişti ve gözlerini açmak zorundaydı.
Konu: Brooke Kelly Braxton 
Cuma Ağus. 28, 2009 5:24 pm
