Masa 3

Sessizce kaldırımda yürüyordu, Sky Hıgh'a sadece bir kaç gün sonra gidecekti.Son vakitlerini değerlendirmek istiyordu.Ama konuşacak biri yoktu.Yada bir arkadaşı yada sevgilisi yoktu...Yalnızdı koskaca 16 yıl boyunca yalnız kalmıştı.Ana caddenin önünden geçtikten sonra birkaç sokağa girdi.Sokaklardaki duvarlarda hep sprey ile yazılmış yazılar vardı.Yerlede genellikle çöp vardı.Çöplere basmamaya dikkat ederek, o sokaktan çıktı.Başka bir sokağa geçmişti.Duvardaki yazıya göre Léeht Sokağı'idi.Sokağın biraz gerisinde Bir Café vardı.Café' ye uğrama ak iyi olabilirdi.Belki bir arkadaş bulurdu.Sokak çok nemliydi.Café'nin üzerindeki tabeleda :"Cafe Bruno" yazıyordu.Cam bir kapıdan yavaşça içeri girdi.



Café' de pek çok insan vardı.En azından kendisini biraz mutlu eden bir etkendi bu...İnsanlarla anlaşmaya çalışırdı.Kendisiyle konuşmak isteyen biri gelir umuduyla, boş bir masaya oturdu.İçeri oldukça sıcaktı.Yaz günüde olunca çekilmez bir sıcaklık olmuştu.Hırkasını çıkarrtı ve astı.İçeri çok güzel dizayn edilmişti.İçerisi çok güzl duruyordu.Temiz bir yerdi.Listeue baktı.Gözünü gezdirdi.Ve en uygun içeçeği seçti ve görevliyi çağırarak:" Bir Meyveli Koktey " dedi...

"Yemekte ne var acaba?"
"Ona çıkma teklifi etsem cevabı ne olur?"
"Annemi arasam mı, nerede olduğumu merak etmiştir."
"Kaldırımda yürüyen bronz saçlı kız neden beyninde patlamayı bekleyen bir bomba varmış gibi yumruklarını sıkmış ki?"

Evet, gerçekten de beyninde patlamayı bekleyen bir bomba varmış gibi tırnaklarını avcuna batırarak yumruklarını sıkmıştı ama bunun tek sebebi beyninde gerçekten patlamayı bekleyen bir bomba olmasıydı. Onları görmezden gelmeye çalışarak zihnini ve gözlerini sadece yola odaklamış yürüyordu, bu sayede sesleri biraz daha kısık geliyordu, ya da o böyle düşünüyordu. Herkes diğerlerinin o anda aklından ne geçtiğini duymak isterdi ama kimse bu yeteneğin insanı çileden çıkartabileceğini hesaba katmıyordu, ne zaman bir yere girse kafasında yalnızca sesler, sesler ve sesler vardı. Bazen insanların düşüncelerini kafasından atmayı başarıyordu ancak bu yalnızca fazla kalabalık yokken ve daha sessiz ortamlarda gerçekleşiyordu. Sokağın ortasında yeteneğinin tutsağı olması kaçınılmazdı elbette. İçindeki diğerlerine bağırıp çenelerini kapamalarını söylemek istedi, dehşet verici güçlere sahip olup hepsini havaya uçurmak istedi. Bu dürtüyü hemen arkaplana attı, yaşamı boyunca hep "iyi kız" olmayı seçmiş ve başına ne gelirse gelsin bunu soğukkanlılıkla karşılamayı kendi kendine öğrenmiş biri olarak aptalca şeyler yapmak ona yakışmazdı.

Diğerlerinin gürültüsünü bastırabilecek kadar yüksek sesle bir şeyler düşünmeye çabaladı kendini. Okulu ve okula başlayıp yeteneğini kontrol etmeyi öğrendiğinde kavuşacağı rahatlığı aklına getirdi, umuyordu ki başarılı bir öğrenci olup şu lanet olası düşünce okuma işini istediği zaman devreye sokmayı öğrenebilirdi. Sonra yüzünü buruşturdu, zihnini kapatamamıştı ve ötekilerin sesleri hala kafasının içindeydi, üstelik kendi düşünceleriyle karışıyor ve kendi kendini bile anlayamıyordu. Bu onu çileden çıkartıyordu ancak henüz bunu engelleyebilecek kadar büyük bir efora sahip değildi.

Kesin sesinizi, diye mırıldandı dişlerinin arasından. Tanrı aşkına kesin.

Daha gürültüsüz ve sessiz bir yere girmesi gerekiyordu, kalabalığın gürültüsü ve düşünceler birbirine karışınca durum hiç çekilmez oluyordu. Belki o zaman biraz daha rahatlayabilirdi. Arayış ve beklenti içinde çevresine bakındı, bulabildiği tek yer bir kafe olmuştu. Biraz daha yaklaşıp yanağını soğuk cama dayadı ve içeriye göz gezdirdi, fazla kalabalık yoktu. İnsanlar sakin sakin çaylarını yudumlayıp birbirleriyle sohbet ediyordu, Tanrıya şükür, dieu merci, diye fısıldadı. Vakit kaybetmeden kapıyı araladı ve kendini içeri attı.

İnsanların düşünceleri gene beynine hakimdi, ama eskisi kadar değil. Çok gürültülü bir ortamdan daha dingin bir yere geçmiş gibiydi. Burada da çok insan vardı ama sokakla kıyaslanamazdı elbette, çevresine bakındı. Tek başına oturmak istemiyordu, o zaman yine çevresindekilerin ne düşündüğünü dinlemek mecburiyetinde kalacaktı. Biriyle konuşmalıydı, kafasını dağıtacak biri. İçerisi sıcaktı, masaların arasından güçlükle ilerleyip etrafını inceledi, neredeyse her yer doluydu. Bir izin dahi beklemeden yürüyüp gözüne ilk çarpan masaya yerleşti ve karşısındaki çocuğa baktı,

Şey, sakıncası yok değil mi? dedi karşısındakinin tepkisini ölçmek ister gibi gülümseyerek.

"En sonunda biri geldi..."

Çocuk kafasından bunları geçirmişti, onun da bir masada tek başına oturup sıkıcı sıkıcı kokteylini yudumlamaktan hiç hoşlanmadığı düşüncelerinden belli oluyordu. Bunu duyunca onun bir sorun olmadığını ve oturabileceğini söylemesine gerek kalmadan rahat bir nefes verdi, bazen insanların düşüncelerini okumak faydalı olabiliyordu, her ne kadar çoğunlukla işkence benzeri olsa bile. Çocuk da gülümsedi. Bir sakıncası yok.

"Söylemene gerek yoktu," diye geçirdi aklından kendi kendine gülümseyerek. Çocuk iyi birine benziyordu, bunca zamandır tek başına aval aval dolaştıktan sonra bir arkadaş insana oldukça iyi gelebilirdi. Eliesha'nın uzun zamandır nerede olduğunu bilmiyordu ve ondan haber alamıyordu, sonuçta yalnızdı. Çocuk da düşünüyordu, ikisinin arkadaş olabileceğini ve kendisinin iyi birine benzediğini düşünüyordu. Tekrar kendisine döndü, Merhaba ben Zacy Bloom.

Adriana Xaviera Phoenix. dedi karmaşık ismini telaffuz etmenin zorluğuyla yüzünü hafifçe buruşturarak. Xaviera ya da Adriana, istediğini kullanabilirsin. Başkasının düşüncelerine kasıtlı olarak göz gezdirmenin ayıp olduğunu bildiği halde onun içini okumaya devam etti, daha önce hiç tanımadığı bir kızla konuşmamıştı. Bunun bir başlangıç olabileceğini geçiriyordu kafasından. Başlangıç mı?

Sende bir özel güce sahip misin? Sesindeki merak yüzüne yansımıştı. İsteksiz isteksiz cevap verdi, eğer karşısındaki aklından ne geçiriyorsa duyabilen biriyle arkadaş olmak istemeyerek arkasına bile bakmadan kaçarsa onu suçlamaması gerektiğini geçiriyordu bir yandan da aklından.

Eee, şey, düşünce okuyabilme. Peki senin? dedi gözlerini ona dikerek. "Bête, bête, bête. Seni aptal."