Okula Gidiş

Aaron gözlerini açtığında Yurt'un tavanına bakıyordu ayağı kalkıp elini yüzünü yıkamıştı giysi dolabını açıp giysilerini alıp gidi kahverengi tahta zeminli yerden yürüyüp geçmişti Aaron aşağı hızlı bir şekilde inmişti Otobüs tam karşısındaydı öğrenciler doluşmuştu bile otobüse binmişti çocukların yanından sıyrılıp oturmaya çalışıyordu Aaron ''Afedersiniz Afedersiniz'' diye diye sonunda oturcak yer görmüştü en arkada biraz karanlık cam kenarındaki yere oturdu İçinden ''Umarım bu kalabalıkta sağ salim okula varırız..'' der.Şimdi herkes yerine oturmuştu muhabbete başlamışlardı bile bir kaç kişinin gelmesini bekliyorlardı Aaron içine kapanık biriydi bunun için kimseyle konuşmuyordu gerektiği zaman gerektiği yerde konuşuyordu Okula bir an önce gidip güçlerinin sınırını zorlamak istiyordu.Kalabalığın konuşması Aaron'un başını ağrıtmıştı ayağı kalkıp ''Lütfen Biraz Sessiz Olurmusunuz'' diye bağırmıştı faka Aaronu duymamazlıktan geldiler buna sinirlenen Aaron ortaya küçük bir elektrik atar.. ve susmalarını bekler...

Kafası eğikti.İnsanların yüzlerine direk bakmayı pek sevmiyordu.Yanında kendini rahat hissettiği tek kişi büyükannesiydi.Ne zaman biri ona serserilik yapsa o hep yanında olurdu.Etrafındakilerin onu gücü yüzünden küçümsemeside ayrı bir dertti tabii... Ama büyükannesi diğerleri ne derse desin ona moral verir ve yeteneğinin güzelliğini anlatırdı.Minamide zaten kendi yeteneğini seviyordu.

Okul servisinin geldiğini görünce büyük bir heyecan bastırdı içini.Bu his onu öldürecekti adeta... Adımlarını hızlandırdı.Bu okula gitmek onun sosyalleşmesi için geri tepilmemesi gereken bir fırsattı.Ama yeni arkadaşları nasıl edineceğini hiç bilmiyordu.Diğer büyük korkusuda okulda karşılaşacağı zorbalıklardı.Güçlü biri değildi,utangaçtı ve genellikle düşündüklerini karşısındakine yansıtamazdı.Bu yüzden resimler çiziyordu zaten.İçinde biriken tüm duygularını böyle salıyordu.

"Sanırım bugün çizeceğim resimde bol turuncu kullanacağım..." diye mırıldandı kendi kendine.Sevimli bir gülümseme oluşmuştu suratında.

Yüzündeki dost canlısı gülümsemesini bozmamaya gayret ediyordu.Ama telaşı bu sıcakkanlı gülümsemeyi geçiyordu.Yanaklarının kızardığını hissetmeye başladı.Daha fazla ayakta durmayarak hemen yanındaki yere oturdu.Kafasını camdan dışarısına çevirdi.Büyükannesine yük olmamak için öğrenci yurdunda kalacaktı.Bu evini son görüşü sayılabilirdi.Buraları özleyecekti belki ancak yapılması gereken buydu.Kendi ayakları üzerinde durmalıydı.
Çantasının fermuarını açıp içinden avuç büyüklüğündeki düğme gözlü tavşanı çıkardı.Bunu ona annesi yapmıştı.Annesinden kalan en büyük hatıraydı onun için.Onun büyükannesinden sonraki tek dostuda sayılabilirdi.

"Gyopi-chan, bana şans dile olur mu?" diye fısıldadı.Tavşanı yerine koyup kafasını cama yasladı.Yeni bir dost edinmek için kullanacağı ilk cümleyi düşünüyordu.

Yanına oturan kızı süzdü Repalen.. Gözlerinin altı mordu.. "Dün gece uyumadı heralde.." diye düşündü.. İpod dinlerken kitap okuyordu...

Slow bi müzik dinlliyor olmalıydı.. "İki yanımda da kızlar var ikisi de kulaklıklı ve dünyayla iletişimden kopuklar..." diye düşündü... Bu kızla da tanışmak istiyordu ama en kopuk gözüken kız buydu.. ne diyeceğini bilemedi.. Ve belki o "Merhaba." der diye ümid ederek pencereden dışarıyı seyretmeye devam etti...

Yolculuktan dolayı gözleri ağırlaşmış uykusu gelmişti.. Yanlışlıkla yanındaki kızlardan birinin omzunda uyumak istemiyordu... Ayık kalmaya çalıştı ve servise birer birer binenlere göz atarak kendini ayık tutmaya çalıştı..

Edward sabah kalktığında kendini çok iyi hissediyordu bomba gibiydi okuldaki ilk günü bugündü.Hemen banyoya gitti yüzünü yıkadı,dişlerini fırçaladı.Odasına gitti dolabını açtı bir kot pantolon,gömlek ve kırmızı bir kravat giydi bu tarzı onu mutlu ediyordu.Evden çıktığında servis çoktan gelmişti.Kapı yavaşca açıldı Edward merdivenlerden yukarı çıktı.Servis tam dolu değildi boş bir yer arıyordu.Ortalarda biryerlerde boş bir yer buldu yavaşca ilerledi ve oturdu.''Günaydın herkeze'' dedi.Edward arkasına yaslanarak yolculuğun tadını çıkardı.

Aaron önüne oturan çocuğu görmüştü daha önce ona tanıdık geliyordu yanı boştu arkadan kalkıp gidip yanına oturdu ''Merhaba'' demişti elini sıkmak için uzatmıştı Aaron fakat çocuk elini sıkarsıkmaz ikisinin eline elektrik çarpmıştı Aaron şaşırmış bir şekilde ''Benim Adım Aaron'' der ardından hemen şu soruyu yöneltir ''Yeteneğin nedir?'' der.O Sırada çantasından kitabını çıkartır ve yanına koyar çantasından suyunu alır bir yudum aldıktan sonra geriye koyar çantasını yerden alıp yanına koymuştu çocuk Aaron'u izliyordu Aaron arkasına yaslanıp çocuğun cevap vermesini beklemeye koyulmuştu bir yandanda çocuklara bakıyordu..

''Merhaba ben Edward elektriği kontrol edebiliyorum'' dedi.''Peki ya senin yeteneğin nedir?'' Der.Edward sıkılmıştı okula ne zaman varacaklarını merak ediyordu.Edward içinden bir ''Off!'' çekti ve camdan dışarı bakmaya başladı.

Aaron Edward'ın elektriği kontröl edebiliyorum demesinden biraz şaşırmıştı Aaron gülümseyerek bende ''Yıldırımı Kontröl edebiliyorum'' der.Canı sıkılmıştı eski yeri daha güzeldi Aaron ''Sonra görüşürüz'' der eski yerine geçer yanı bom boştu biran önce varmak istiyordu

Aaron okula geldiğini farketmişti hemen çantasını alıp ilk o inmişti derin bir nefe alarak otobüsten inmişti ''Sonunda'' demişti yavaş adımlarla okula yönelmişti biraz yürüdükten sonra okula girmişti ordan direk salona geçmişti Aaron..

...

Artık bayağı yükselmeye başlamıştık.Gerçekten çok heyecanlıydım.Gök yüzünde bir okula gidecektim.Çok garip olacaktı.Özelliğim kamuflajdı.Ve bence oldukça güzel bir özellikti.Bu özelliğimle hava atacak çok insan bulabilirim.Ve bu benim için çok güzel birşey.

"Geldik bak!"

Yanımdaki kız ilk defa konuşmuştu.Gerçekten de gelmiştik.Gökyüzünün üstünde böyle bir yer hayal etmek oldukça zor.Çünkü sanki havada değilde yerdeymişçesine asılı duruyordu(!).Okul bir kaç binadan oluşuyordu.Ancak bu açıdan hepsini görmek mümkün değildi.Etrafımdakiler-tıpkı benim gibi-okulu hayranlıkla izliyordu.Derken okulun bahçesine indik.Gerçekten çok heyecanlıydım...

Olivia ikizine sinirli bakışlarını yöneltirken okula geldiklerini farketmişti. Artık o ihtişamlı okulun içinde olmalarına dakikalar kalmıştı, gözler büyük şaşkınlık içerisinde Gökyüzü Lisesi'ne bakıyordu, hayranlık ise bitmek bilmeyen bir şekilde iliklere işlemeye başlamıştı. Havada acemilik ve heyecan kokusu varken bu gençler içeriyi merak etmekten başka bir düşünceye sahip değillerdi. Ama genç kız ikizine bakmıyordu bile, oldukça asabi bir günündeydi. İkizi sebebiyle artık bir yurtta kalacaklardı üstelik oldukça saçma bir sebepten dolayı. Bazen onun hareketlerine bir anlam veremiyor, kendini oldukça yalnız hissediyordu ki sene içerisinde de aynı sorunlarla karşılaşacağına emindi. Yine de tüm bu olumsuz düşünceleri dizginlemeye çalışıyordu fakat kendine engel olamıyordu. O bir tek ikizine karşı duygusaldı, birlikte oldukları dakikalar çoğu kez duygu seline dönebiliyordu. Dudaklardan dökülen kelimeler hiç bir yere uğramadan kalbe inerdi onlar için. Bu yıl yalnız kalmamak umuduyla asılmasına engel olamadığı yüzünde zorla bir tebessüm belirtti.

'' Lazêrniã, sana tavsiyem ikizini yalnız bırakma ya da tamamen tanımıyormuş gibi davran. ''

Sesindeki öfke ve kırgınlığa hakim olamıyordu genç kız, ikizinin yapacaklarını biliyordu ve bu onun donmuş kalbinde çatırdamalara yol açıyordu. İçini kaplayan endişe onu esir almıştı. Şuan oldukça heyecanlı olması gerekiyordu fakat o sadece ikizine tip tip bakmakla ilgileniyordu. Otobüsten sırayla indiklerinde, kolunda asılı duran çantasını yavaşça eliyle düzelterek oradan düşmemesini sağladı. Lazêrniã da inmiş ve ikizini bekliyordu. Yüzünde, Olivia'ya kızmış ve acele etmesini isteyen bir ifade vardı. Her zaman bu olurdu, sonunda kavga eder ve iki dakikaya kalmaz birbirlerine sarılarak barışırlardı, oysa ki artık Olivia ona oldukça kırgındı. Uzunca bir süreden beri biriktirdiği sinirinin patlamasından korkuyor, ikizinin yaptıklarını untumaya çalışıyordu. Yavaş yavaş yürürken ikizinin o sinirli bakışlarının hala onun üzerinde olduğunu farketti. İkizinin öfkeli ve tetikleyici sesini artık duyabilen Olivia, onu duymamazlıktan gelmeye gayret gösteriyordu.

'' Olivia, senin hızlanma tuşun yok mu? Ya da plak takılı falan mı kalıyor? ''

Biraz bekledikten sonra, ona sataşan bir cevap alamayışı ile tekrar fişeklenen konuşması Olivia'yı oldukça rahatsız ediyordu.
" Heh, şimdide duymuyorsun öyle mi? "
"Lazêrniã, yeter artık kes şu kırıcı sözleri tamam mı?! Rahatsız oluyorsan tanımıyor numarası yapabilirsin. Sanırım böylesi daha iyi olur. "

Sözler bittiğinde iki kardeş göz göze gelerek imalı bakışmalar oluşturdular. Lazêrniã, Olivia'nın koluna girerek özür dilemeye yakın bir ifadeyle içindeki öfke kıvılcımlarını dindirmeye çalışıyordu.